Severmişim Meğer - Nâzım Hikmet

İngiltere'nin başkenti Londra'da bulunan sanat merkezi Southbank Center, son 50 yılın en büyük aşk şiirlerini seçmiş. Listede Türkiyeli komünist şair Nâzım Hikmet de var. İşte o şiir:

yıl 62 mart 28

pırağ-berlin tireninde pencerenin yanındayım

akşam oluyor

dumanlı ıslak ovaya akşamın 
yorgun bir kuş gibi inişini severmişim meğer

akşamın inişini
yorgun kuşun 
inişine benzetmeyi sevmedim

toprağı severmişim meğer

toprağı sevdim diyebilir mi 
onu bir kez olsun sürmeyen

ben sürmedim

pılatonik biricik sevdam da buymuş meğer

meğer ırmağı severmişim

ister böyle kımıldanmadan aksın 
kıvrıla kıvrıla tepelerin eteğinde

doruklarına şatolar 
kondurulmuş avrupa tepelerinin

ister uzasın göz alabildiğine dümdüz

bilirim ırmak yeni ışıklar getirecek 
sen göremiyeceksin

bilirim ömrümüz beygirinkinden 
azıcık uzun karganınkinden alabildiğine kısa

bilirim benden önce duyulmuş bu keder

benden sonra da duyulacak

benden önce söylenmiş 
bunların hepsi bin kere

benden sonra da söylenecek

gökyüzünü severmişim meğer

kapalı olsun açık olsun

borodino savaş alanında 
andırey’in sırtüstü seyrettiği gökkubbe

hapiste türkçeye çevirdim
iki cildini savaşla barış’ın

kulağıma sesler geliyor

gökkubbeden değil 
meydan yerinden

gardiyanlar birini dövüyor yine

ağaçları severmişim meğer

çırılçıplak kayınlar moskova dolaylarında

predelkino’da kışın çıkarlar 
karşıma alçakgönüllü kibar

kayınlar rus sayılıyor 
kavakları türk saydığımız gibi

izmir’in kavakları

dökülür yaprakları

bize de çakıcı derler

yar fidan boylum

yakarız konakları

ilgaz ormanlarında 
yıl 920 bir 
keten mendil astım bir çam dalına

ucu işlemeli

yolları severmişim meğer

asfaltını da

vera direksiyonda 
moskova’dan kırım’a gidiyoruz koktebel’e

asıl adı göktepe ili

bir kapalı kutuda ikimiz

dünya akıyor 
iki yandan dışarıda dilsiz uzak

hiç kimseyle hiçbir zaman böyle yakın olmadım

eşkıyalar çıktı karşıma
bolu’dan inerken gerede’ye
kırmızı yolda ve yaşım on sekiz

yaylıda canımdan gayrı alacakları 
eşyam da yok

ve on sekizimde
en değersiz eşyamız canımızdır

bunu bir kere daha yazdımdı

çamurlu karanlık sokakta 
bata çıka karagöze gidiyorum 
ramazan gecesi

önde körüklü kaat fener

belki böyle bir şey olmadı

belki bir yerlerde okudum

sekiz yaşında bir oğlanın karagöze gidişini

ramazan gecesi istanbul’da
dedesinin elinden tutup

dedesi fesli ve entarisinin üstüne 
samur yakalı kürkünü giymiş

ve harem ağasının elinde fener

ve benim içim içime sığmıyor sevinçten

çiçekler geldi aklıma her nedense

gelincikler kaktüsler fulyalar

istanbul’da kadıköy’de
fulya tarlasında öptüm marika’yı

ağzı acıbadem kokuyor

yaşım on yedi

kolan vurdu yüreğim 
salıncak bulutlara girdi çıktı

çiçekleri severmişim meğer

üç kırmızı karanfil yolladı bana

hapishaneye yoldaşlar 1948

yıldızları hatırladım

severmişim meğer

ister aşağıdan yukarıya

seyredip onları şaşıp kalayım

ister uçayım yanıbaşlarında

kosmos adamlarına sorularım var

çok daha iri iri mi gördüler yıldızları

kara kadifede koskocaman cevahirler miydiler

turuncuda kayısılar mı

kibirleniyor mu insan 
yıldızlara biraz daha yaklaşınca

renkli fotoğraflarını gördüm 
kosmosun ogonyok dergisinde

kızmayın ama dostlar non figüratif mi desek

soyut mu desek

işte o soydan yağlı boyalara benziyordu

kimisi yani dehşetli figüratif ve somut

insanın yüreği ağzına geliyor karşılarında

sınırsızlığı onlar hasretimizin aklımızın ellerimizin

onlara bakıp düşünebildim

ölümü bile şu kadarcık keder duymadan

kosmosu severmişim meğer

gözümün önüne kar yağışı geliyor

ağır ağır dilsiz kuşbaşısı da buram buram tipisi de

meğer kar yağışını severmişim

güneşi severmişim meğer

şimdi şu vişne reçeline bulanmış batarken bile

güneş istanbul’da da 
kimi kere renkli kartpostallardaki gibi batar

ama onun resmini sen öyle yapmıyacaksın

meğer denizi severmişim

hem de nasıl

ama ayvazofski’nin denizleri bir yana

bulutları severmişim meğer

ister altlarında olayım ister üstlerinde

ister devlere benzesinler ister ak tüylü hayvanlara

ayışığı geliyor aklıma

en aygın baygını en yalancısı en küçük burjuvası

severmişim

yağmuru severmişim meğer

ağ gibi de inse üstüme ve damlayıp dağılsa da

camlarımda yüreğim beni olduğum yerde

bırakır ağlara dolanık ya da bir damlanın içinde

ve çıkar yolculuğa haritada 
çizilmemiş bir memlekete gider

yağmuru severmişim meğer

ama neden birdenbire keşfettim bu sevdaları

pırağ-berlin tireninde yanında pencerenin

altıncı cıgaramı yaktığımdan mı

bir teki ölümdür benim için

moskova’da kalan birilerini düşündüğümden mi geberesiye

saçları saman sarısı kirpikleri mavi

zifiri karanlıkta gidiyor tiren

zifiri karanlığı severmişim meğer

kıvılcımlar uçuşuyor lokomotiften

kıvılcımları severmişim meğer

meğer ne çok şeyi severmişim de

altmışımda farkına vardım bunun

pırağ-berlin tireninde yanında

pencerenin yeryüzünü dönülmez

bir yolculuğa çıkmışım gibi seyrederek

Nâzım Hikmet

19 Nisan 1962, Moskova

Benzer yazılar:
» Proletaryanın şairi
» Nâzım vesilesiyle