“İşçi sınıfı ya devrimcidir ya da hiçbir şey”

Terörün mucidi gerçek anlamda kimdir acaba? 1 Mayıs kutlamaları üzerine sendika ve iktidarın yetkili ağızları konuşunca bu soru akla geliyor. Silahları icat edip, haksız savaşları meşru gösterenler mi? Öyle ki, görende sanır “İşçi sınıfı” yağmacı, soyguncu, terörün savunucusu konumunda. Şu Tv’lerde boy gösterip görsel medya da boz veren İstanbul valisini görünce işin aslını görüyorsunuz. “Orantılı güç kullanalıçaktır” sözünün mucidi orantısız zeka yoksunu vali ve AKP gibi gericilerin, kendine Müslümanlıkları, bütün düzeysizlikleri meşru göstermek için elinden geleni ardına koymayanlar için uygun sözcük sanırım Elestirel Günlük’te 1 Mayıs önlemleri başlıklı yazıda yorum yapan Haydar Eren’in “Kravatlı bölücüler” sözü bu tanıma uygundur sanırım. Daha dün AKP'nin kapatılmasına karşı "Demokrasi" şövalyeliliğine soyunan "Türban’a özgürlük" diye bangır bangır bağıran liberal solcularımızın kulluklarına küpe olsun, şu şehirlerin gerçek sahibi olan "İşçi sınıfına" ayaktakımı diye hitap eden RTE'nin yasakçı ve yüzsüzleşen sesi. Özetle Valinin tavrı ve duruşu AKP iktidarının "Özgürlük" ve "Demokrasi" anlayışının resmidir.

Bizi kurtaracak olan kendi kollarımızdır

Kürt ve Türk emekçilerinin, kadının, gençliğin, öğrenci gençliği tam da dinamizmi ve ütopyası gereği yeniden "boynundan büyük işlere kalkışmaya" yani "halkın kurtuluşu" ve "bağımsızlığı" için davranış ve eylemlerine emdirilmiş ideolojik bilinç ve hedefle siyaset yapmaya, rejimin okul, üniversitedeki kantin, kütüphane ve yurtları toplumsallaşmanın, siyasallaşmanın mekanları olmaktan çıkartmasına karşı mücadele etmeye; benliğe odaklanmış bireyciliği reddederek çok yönlü güçlü bireyin yaratılması için kavgaya Kürt ve Türk gençliğiyle görev başına koşma ayı olsun 2008 - 1 Mayıs!

Ve bunları ancak hatalarının esiri olmadan kendini pratiği üzerinde yenileyen, sorgulayan gençlerin başarabileceğine inan bir yıl olsun!

Yaşasın "devrimci" 1 Mayıs!

Vedat Demircioğlu

"Birilerine satılmazsanız, arkanıza işbirlikçileri almışsanız katilinizi bile bulmazlar, elinizde sadece onurunuz kalır ki o da satılmışlar da bulunmayan bir büyük meziyettir."

"Bağımsızlık" mücadelesinde, ilk yitirilenlerdendir o!

Bir gazetecinin iftira kampanyaları

Aydın, gazeteci, yazar, çizer diye başımızın hemen üstünde duruyorlar. Ağızlarından ne bir tek işgal sözcüğü duyarsınız ne de emperyalizm cümlesini. Bunlar hem muhafazakardırlar hem de aydınlanmacıdırlar. Ama Amerikan aydınlanmacılığını savunurlar. Müslüman’dırlar sıkarken Avrupalı ve Amerikan emperyalistlerin ellerini ama kendi yurduna düşman. Öyle ki, halkına kin ve nefretle bakarlar. Sıkıştılar mı takma adlarla karşıtı ne kadar meslektaşı varsa köşelerinden ispiyonlarlar. Sıkılmadan, utanmadan, aymazca. 

Yanda ki resim döneğin devşirilmiş, devşirilmiş döneğin köşk cambazı hali. Şık ve takım elbiseli mazlum rolünde, yılın gazetecisi olma gayreti içerisinde sureti karakalem. Yılın gazetecisi olmak için, değerlerin üstünü çizen, gizli bir dokunulmazlığın altında "muhbir", "ajan", "iftira" şampiyonu. Aydınlıkçıların tabiriyle.. Taha Kıvanç nam-ı diğer Fehmi Koru "şifreli" yazılar için "majestelerinin ajanı"na öykünen bir surat...

550 tane zırhlı adam

“550 kişinin, liderleri tarafından sıkı bir biçimde örgütlendiklerinde ve iyice eğitilerek, bir de “dokunulmazlıkla” donatıldıklarında, koskoca bir uygarlığı yağmalayarak nasıl yok ediklerini anlatacağım” diyor Emre Kongar. Yazısının tamamını bilmiyoruz ama iyi ve de hokkalı bir 159. maddeden yargılandığını artık biliyoruz. Suçu “TBMM’ye hakaret.” Tarih 2 Nisan 2001. Uygarlık tarihimiz değişmiyor aynı yörüngelerde sarılıp sarılıp gidiyoruz..

Uygarlık tarihimiz ve…
Kapıları gecenin bir yarısı çalınan, evleri dağıtılan, kitapları, plakları toplatılan “ne dinleyeceklerine karışılan” binlerce derslikte eğitme tabii tutulmamak isterken eğitimini almak istemedikleri kişilerce eğitilen, işkence seslerini duymamışlara da “inatla” ve “ısrarla” dinletilen işkence seslerini duymaları için elinden geleni eksiksiz yerine getirdiler.

Avrupa’dan aldıkları paralarla “anti-komünizm” derneklerini kurdular. Eğitimi şahsen ve bizzat eski bir SS subayı olan Von Papen’i getirerek 1980 tarihinin Ağustos ayında “Ülkücü komando kampları”nda aldılar. Cinayet şebekeleri kurdular. Sonra “kırmızıçizgiler” çektiler, biraz Alevi biraz Suni, biraz Türk biraz Kürt kanı döktüler.

Geçmişin travmasını aşamayacağımızı bildiklerinden olsa gerek, geleceğe düzgün bakamayacağımızı anlayınca da yeni bir formül buldular ve bunu kanıtlamak içinde biraz “kömür” biraz da arkasında “satılamaz” çeyrek altınların yazıldığı “satılabilir bir halk kesimi”nin yanında sadece seçimlere ayarlanmış, her seçim sonrası bloke olan cep telefonlarıyla esir edilmiş Muhtarlar topluluğuyla birlikte bir toplum yarattılar. Adını onlar koydular: “Laikler” ve “Anti-laikler!”

Önce “Cumhuriyet mitingleri”ne gittiler tarihin en kalabalık alan gösterisiyle Tv’lerde boy gösterdiler. Sanki bayrakları önceden hazırlanmış hissi verse de, büyük bir endişe duyar gibi mitingleri aksatmadan emperyalizmin geçmişinden bugüne kadar anayasası olan “3F formülü”nü günümüz Türkiyesine uyarladılar. 3F formülü de zaten faşist Franco'nundur. Organizasyonunu ve finansmanını Made ın USA patentli alarak bir prodüktörlük şirketi kurdular adını AKP koydular.. Müthiş bir şey olsa gerek USA-AKP ortak yapımı “3F formülü”nde yer aldılar. Deli gibi “Futbol” oynadılar derbi maçları adı altında görkemli sahalarda, oradan çıkıp soluk almadan “Fiesta”lara katıldılar hepsi bol şenlikli geçmiş olacak ki, hızını alamayıp “Festival”ler düzenlediler bol ücretli rekor fiyatlarla.

Devrimciysen gerçeği söyle
Dini siyasallaştırılmış, demokrasisi zorbalıklara endekslenmiş bir coğrafyada yaşamaya zorunlu kılınan, dini siyasete alet edilen ve böylece uygulayan, olmadı Arap İslamiyet’ini kendine referans eden, hiç bir şekilde toleransı olmayan bir demokrasi tanımı yapan; yardakçılığı, otorite yanlılığını, “AKP’ye oy vermeyen qomünisttir” diyerek pohpohlayan bir toplumla din üzerinden, “Ilımlılaştırılan” bir toplum olduk. Ne kadar devşirme varsa onlarla ağız birliği yapan, kendi yalanlarına inan ve bu uğurda “demokrasi” dersi vererek bütün despotizmler içerisinde, çoğunluğunun (Aziz Nesin’in dediği gibi) aptal olduğu, yüzde onunun hain ve birbirini ispiyonladığı, geriye kalanında kendisinin hangi denkleme girdiğini bile bilmediği bir toplum yaratıldı.

Ne yapalım hepimizin kaderi mi diye(meyeceğimiz)bileceğimiz bir oyunun figüranları konumuna getirildik. Dava arkadaşları kediler olan Musa Kart’ında dediği gibi: “Hayatta nerede durursanız durun, neyi nasıl savunursanız savunun, sizi onaylayanlar kadar size karşı koyanlar da olacaktır. Bu işin doğası. Bundan da çok rahatsız olmamak gerekir, önemli olan mücadeleyi bırakmamaktır.”

Mücadeleyi bırakmayın!..

Kızıldere böyle akışın nereye?

Kızıldere katliamı, Türkiye devrimci sosyalist hareketinin tarihinde bir dönüm noktası. 12 Mart muhtırası sonrasında devlet şiddeti artarken, Türkiye Halk Kurtuluş Parti-Cephesi (THKP-C) ve Türkiye Halk Kurtuluş Ordusu (THKO) militanı 11 kişi Deniz Gezmiş, Yusuf Arslan ve Hüseyin İnan'ın idamını engellemeye çalışırken Tokat'ın Niksar ilçesine bağlı Kızıldere köyünde kıstırıldılar. Aşağıda o günlerin hikâyesi... İstanbul'da Ulaş Bardakçı'nın öldürülmesi ve Ziya Yılmaz'ın ağır yaralı olarak yakalanması, Orhan Savaşçı ve arkadaşlarının tutuklanması, ardından Koray Doğan'ın öldürülmesi ve Oğuzhan Müftüoğlu'nun da tutuklanması üzerine, tasarlanan birkaç umutsuzca çıkışın ve Ankara'da ya da başka bir büyük kentte barınma olanağının olmadığının görülmesi üzerine asıl örgütlenmeden geriye kalan iki kişi Mahir Çayan ve Ertuğrul Kürkçü, THKO üyeleri Cihan Alptekin ve Ömer Ayna ile birlikte, THKP-C'nin Doğu Karadeniz'deki kitle çalışmalarından edindiği ilişkiler alanına geçmek üzere yollarda yapılan sıkı aramalardan kurtulabilmek için makarna yüklü bir kamyonun yükleri arasına gizlenerek Fatsa'nın Yapraklı köyünde Ahmet Atasoy'un bir akrabasının evine yerleştirildiler.

Cezaevinden kaçıştan başlayarak yapılması mümkün ve gerekli ilk girişimin Deniz Gezmiş, Yusuf Arslan ve Hüseyin İnan'ın idamlarının önlenmesi olduğu düşüncesinin aralarında sürekli olarak güçlendiği topluluğun eline Fatsa'ya yerleştikten sonra Ankara ve İstanbul'da sahip olmadıkları kadar elverişli bir imkan geçti: Varlığı daha önceden bilinen ve belirlenmiş olan NATO dinleme üssünde görevli İngiliz personeli. Kısa bir durum muhasebesinin ardından CHP'nin üç THKO'lunun idam cezalarının yerine getirilmesine ilişkin TBMM kararına Anayasa Mahkemesi'nde yaptığı itirazın sonucunun beklenmesi ve idamları önleyecek başka hiçbir yasal yol kalmadığında İngiliz görevlilerin rehin alınarak idamların yerine getirilmesinin engellenmesine karar verildi. Ancak, bu kararın yerine getirilebilmesi için gerekli bilgi, araç, barınma olanakları ve ilişkiler, kısacası yerel örgütlenme, ancak seyrek bir sempatizanlar çevresinin gevşek örgütlenmeleri içinde vardı.

Beri yandan bürokrasi içindeki mücadele, 12 Mart sonrasında devletin korunabilmiş kimi yasallıklarının askeri diktatörlüğü kalıcılaştırma yanlısı güçler tarafından sürekli olarak aşındırılması biçiminde sürüyordu. Bir yandan Anayasa Mahkemesi'nde davaya bakılırken öte yandan Ankara Sıkıyönetim Komutanlığı infazlar için darağaçlarının hazırlanmakta olduğuna ilişkin bildiriler yayınlayarak Anayasa Mahkemesi'ni baskı altında tutmaya çalışıyordu. Devletin kurumları arasında idama mahkum üç devrimcinin hayatları üzerinde süren bu mücadelenin doğurduğu gerilimli ve belirsiz atmosfer içinde, henüz hazırlıkların tamamlanmadığı bir sırada grubun büyük kentle olan son bağlantısı da koptu. Artık yerlerinin devlet güçlerinin bilgisi içine girip girmediğinden hiç bir zaman emin olmayarak, arkadaşlarının idamlarını engelleyemeden yakalanmak ya da her türlü riski göze alarak harekete geçmek kararıyla, 25 Mart 1972 gecesi saat 19.30'da Mahir Çayan, Cihan Alptekin, Ertuğrul Kürkçü, Hüdai Arıkan ve Ertan Saruhan ellerinde kendilerine ait herhangi bir araçları olmaksızın yöredeki bir tanıdıklarının aracıyla Ünye'de İngiliz teknisyenlerin kaldığı apartmana keşif yapmaya gittiler. Evin önünde İngiliz görevlilere ait aracın durmakta olduğunu görünce, o gece İngilizleri kaçırmayı düşündülerse de çevrenin kalabalıklığından ötürü bundan vazgeçtiler. Geceyi Ünye'deki bir tanıdıklarının evinde geçirdiler.

26 Mart 1972 sabaha karşı devlet güçleri, kalabalık komando birliği, özel görevliler ve polis birlikleri ile Ankara'da elde ettikleri bilgileri değerlendirerek Ünye'deki bağlantı noktalarını ele geçirmek ve ardından aranmakta olan THKP-C ve THKO üyelerini yakalamak üzere Fatsa'yı abluka altına aldılar. Daha sonra 1979'da Fatsa Belediye Başkanı olan terzi Fikri Sönmez ve çırağını gözaltına alan devlet güçlerinin kendi yerlerini öğrenmek üzere onları işkence altında sorgulamakta olduğunu öğrenen grup iki seçenekle karşı karşıya kaldı; ya İngiliz görevlileri de yanlarına alarak Ünye'den ayrılacak ve arkadaşları Sinan Kazım Özüdoğru, Sabahattin Kurt, Saffet Alp ve Ömer Ayna'nın bulunduğu Kızıldere köyüne ulaşacaklardı ya da etkili herhangi bir eylemde bulunma olasılığı bulunmayan bu köye kendi başlarına gitmenin yolunu bulacaklardı. Aralarında yaptıkları tartışmada birinci seçeneğin uygulanması kararlaştırıldı. İngiliz görevlilerin araçları kaldıkları konutun önündeyse onları kaçıracak ve birlikte gideceklerdi. Değilse, yakalanmadan önceki son şansı kullanarak zorunlu olarak Ünye'den ayrılacaklardı. Yapılan keşifte İngilizlerin arabasının yerinde durduğu belirlendi ve eylem gerçekleştirildi. Üç İngiliz görevli alındı. Geride kalanlar bağlanarak hareket edemez hale getirildi ve Mahir Cayan, Cihan Alptekin, Ertuğrul Kürkçü, Hüdai Arıkan, Ertan Saruhan, Ahmet Atasoy ve Nihat Yılmaz, Kızıldere köyüne doğru İngilizlerin aracıyla yola çıktılar. Kızıldere köyüne tırmanan toprak yolun başında Ertan Saruhan ve Nihat Yılmaz'dan ayrılan grup, rehinelerle birlikte arkadaşlarıyla birleşmeye giderlerken Ertan Saruhan ve Nihat Yılmaz da aracı uygun bulacakları uzak bir yerde terk ederek Ankara ya da İstanbul'a gitmekle görevlendirildiler.

Bir mücadele tarihinin ikonlaşan isimleri bizim Kızıldere
Soğuk ve rüzgârlı bir havada yokuş yukarı tırmanarak ancak gün ağarırken köy civarındaki ağıllara ulaşabilen grup, görünmemek için ağıllarda saklandı. 27 Mart 1972 gecesi yanlarında rehineleriyle birlikte, arkadaşlarının da kalmakta olduğu Kızıldere köyü muhtarının evine ulaştılar. 27 Mart 1972 sabahı İngiliz görevlilerin evine gelen hizmetlinin durumu polise bildirmesi üzerine, bütün bölgede topçu keşif uçakları ve helikopterlerle keşif uçuşlarına başlayan askeri birlikler aramalarını sürdürürken Kızıldere köyüne ilk giden grubun bağlantılarını kuranların ele geçmesi ve Niksar'daki bağlantı unsurunu açıklaması üzerine bu kişi 29 Mart 1972 günü yakalandı ve çok geçmeden güvenlik güçlerine muhtarın evini değilse de köy civarını tarif etti. Bu arada topçu keşif uçakları kar üzerinde Kızıldere köyüne çıkan yolun başında İngilizlerin aracının tekerlek izlerini tespit ettiler. Nihayet aynı gün Niksar ilçesi girişinde Ertan Saruhan ve Nihat Yılmaz'ın bıraktıkları araba bulunduğu gibi, İstanbul ya da Ankara'ya gitmek yerine geriye Kızıldere'ye dönmeyi daha güvenlikli bulan Ertan Saruhan ve Nihat Yılmaz dönüş yolu üzerinde çevre köylerden ekmek alırlarken kuşku uyandırdılar. Bütün belirtilerin Kızıldere köyü dolayını işaret etmesi üzerine 30 Mart 1972 sabah 05.00'de bilgi edinmek için köy muhtarının evine gelen jandarmalara muhtar önceden hazırladığı ihbar mektubunu vererek arananların evinde kaldığını bildirdi.

Eve, okula, sokağa, en yakın duvara
Evin ve köyün sarılması üzerine evde sıkışıp kalan THKP-C üyeleri Mahir Çayan, Ertuğrul Kürkçü, Sinan Kazım Özüdoğru, Hüdai Arıkan, Ertan Saruhan, Saffet Alp, Sabahattin Kurt, Nihat Yılmaz ve Ahmet Atasoy ile THKO üyeleri Cihan Alptekin ve Ömer Ayna teslim olmamayı, taleplerine olumlu karşılık verilmez ve üzerlerine ateş açılırsa İngiliz rehineleri, bıraktıkları ültimatomda belirtildiği biçimde öldürerek sonuna kadar çarpışmayı kararlaştırdılar. Evin giriş ve çıkışlarını hububat ve un çuvalları, dolap, yastık ve yataklarla tahkim ederek, evin çatısında delikler açarak çevreyi gözetlemeye başladılar. "Teslim ol" çağrılarını reddettiler. Öğleden sonra saat 14.00 sularında İngilizlerin kendilerine çatıdan gösterilmesi ve kendileriyle konuşturulmasını isteyen çevreyi kuşatmış binlerce asker ve polisten oluşan birliklere İngilizleri gösterip konuşturdular. Kısa bir süre sonra içlerinden birinin çatıya çıkması ve görüşme yapılması isteğine uyarak çatıya çıkan Ertuğrul Kürkçü, Mahir Çayan, Cihan Alptekin ve Saffet Alp görüşmek üzere beklerlerken, ansızın üzerlerine önce tek tek, daha sonra çevredeki makinalı tüfek yuvalarından yaylım ateşi açıldı. Bu ateşin kimin emriyle açıldığı ve neyi amaçlamış olduğu bugün de açıklığa kavuşmuş değildir. Teknisyenleri ve devrimcilerin tümünü uzun bir kuşatmadan sonra sağ olarak yakalamanın askeri olarak mümkün olduğunu konuyla ilgilenen hemen hemen her uzman belirtmiştir. Ancak amacın bir arada kıstırılmış geniş bir önderliğin bir an öce temizlenmesi olduğu tahmin edilebilir. Kendilerini çatıdaki delikten eve atmayı başarabilen üç kişiden geride kalan Mahir Çayan başından yediği kurşunla öldü. Ardından daha önce alman karar uyarınca İngilizler öldürüldü. Kerpiçten yapılma evde kendi silahlarının atış menzili dışında kalan güvenlik kuvvetlerinin atışlarına karşı koyamayan, buna karşılık siper aldıkları duvarları delen makinalı tüfek mermileriyle isabet alan devrimcilerden Ömer Ayna gözünden vuruldu. Cihan Alptekin karnından yaralandı. Bir süre sonra ateş kesilip çağrılar yapıldıysa da kendilerini fiilen kurşuna dizmiş olan güçlerle görüşme yapmayı reddeden devrimciler evin sahanlığında toplandılar. Eve yapılacak yeni saldırıyı topluca karşılamak üzere el bombalarını hazırlayarak beklemeye başladılar.

Ancak doğrudan değil, uzaktan tüfek bombaları ve roketatarlarla yapılan yeni saldırıda, topluca bulunulan sahanlığın bir bölümü isabet aldı. Bu isabetle tahrip olan bölümde el bombası taşıyanlardan birinin pimi çekilmiş bombası elinden fırlayınca ötekilerin de ortasında patlayan bomba bir dizi patlamaya yol açtı. Evin arkasından sahanlığa girilen ikinci girişi tutmakta olan Ertuğrul Kürkçü dışındakilerin önemli bir bölümü ölürken Ertuğrul Kürkçü evin bitişiğindeki samanlığa geçerek saklandı. Evden gelen silah atışlarının kesilmesi üzerine tarama atışları yaparak eve girenler can çekişmekte olan Saffet Alp'i kurşuna dizdiler. Evdekilerin tam sayısını bilmemeleri ve muhtar Emrullah Arslan'ın verdiği sayıyla ölülerin sayısının uyması üzerine hava kararırken cesetleri de alarak köyden ayrıldılar. Ertuğrul Kürkçü saklandığı yerden çıkamadı.

Ertesi gün ölülerini almak üzere gelen yakınlarının teşhisleri sırasında Ertuğrul Kürkçü'nün babasının ölenler arasında oğlunun bulunmadığını söylemesi üzerine yeniden yapılan arama sırasında Ertuğrul Kürkçü de yakalandı.

Türkiye sosyalist ve devrimci hareketinin tarihinde "Kızıldere Katliamı" olarak bilinen olay, gerçekleşmesi ve gelişmesi sürecinde Türkiye'de ve Türkiye dışında büyük tepkilere yol açtı.

Ancak yapılan bütün yanlış bilgilendirme, saptırma ve spekülasyonlara karşın devletin bu "katliam"ı savunması ve meşrulaştırabilmesi mümkün olmadı. Halkın vicdanı Kızıldere'de öldürülenlerin yanında yer aldı. Ancak, devletin özgül amaçları bakımından "Kızıldere Katliamı" hedeflerine ulaştı. Öncelikle THKP-C'nin önderliğine vurulan ağır darbe, yalnızca bu örgütün değil, sosyalist hareketin 1968'lilerin içinden çıkan önemli bir grup önderinin yok olmasına yol açarken özellikle THKP-C'nin atomize olmasına ve örgütsel olarak dağılmasına neden oldu. Sürekli ve güvenilir bir önderlik yoksunluğu sosyalist hareketin "devrimci" kanadında sonraki on yıl boyunca da esaslı olarak giderilemeyen bir önderlik bunalımına yol açtı.(SA/EÜ).

* Bu yazı Sosyalizm ve Toplumsal Mücadeleler Ansiklopedisi'nden alındı. İletişim Yayınları, Cilt 7, sf. 2185–88

● Ara başlıklar: YN!'

Tuncay Özkan ve “bizkaçkişiyiz” üzerine

Cem Büyükçakır'ın haberinyeri. net’te Tuncay Özkan’a sorular sormuştu cevabını alabildi mi bilmiyoruz. Cüneyt Özdemir’le birlikte Fatih Altaylı’da Kanaltürk’ün satıldığını açıklamış ve bu paralelde sorular sormuşlardı. Fakat Cem Büyükçakır’ın deyimiyle her şeyden önce RTE Belediye Başkanı iken samimi olduğunu kendi ağzıyla söyleyen Tuncay Özkan’da değişen neydi?

Türk Askerine ateş eden Talabani'nin dizinde çöken bir kişinin o dönemle ile şimdi ki zamanda ki davranışları konusunda belli ki bir fark yok, o zaman neden geçmişte samimi olduğun kişiye bugün karşıt? Sokakta ki çocuğun bile bileceği MHP'nin AKP'nin tarafında olacağı gerçeğini, senelerdir gazetelik yapmış birçok kitap yazmış bir insan nasıl bilemedi? AKP karşıtı oluşan kitle CHP'ye yönelmiş iken oy olarak neden araya MHP cicidir mantığını insanlara empoze etti? Hem bu şekilde CHP'nin oylarında azalmaya hem de CHP'ye oy verme ihtimali olan “sol” kesimi iyice sinirlendirdiğinin farkında olmayan Tuncay Özkan doludizgin koşuyor, ama nereye koştuğunu kendiside bilmiyor. Ya da biliyor, “son beş yıl içinde iktidar olacağım mı diyor?” Bunu bilmiyoruz!

Fakat bizkaçkişiyiz platformu diye bir sanal oluşum başlatan fakat bu oluşum öncesinde 1–2 sene önce kanaltürk sitesinde sağa sola ağır küfürler ettiren, kendisine Kemalist demekten aciz, her cümlesi ve hareketi sahtelikler ile dolu olan bir insanın Bursa ilinin sorumlusu yapan ve türlü entrikayı çeviren platform yöneticileriyle “muhalefet” yaptığını sanan Tuncay Özkan’a benim de birkaç sorumuz olacak? 

Ülker'den sponsorluk alan, AKP’nin mitinglerini yayımlayan, oluşturduğu platformun sokak arası külhanbeylerinden, lümpenlerden, kafatasçı-şovenist- faşist olanları saymıyoruz bile, kaldı ki bizkackisiyiz platformunun da buna önem verdiğini sanmamakla birlikte, önemsenmediğini düşünüyorum!

Diğer bir konuysa 22 Temmuz genel seçimlerinde çokça çağrı yapan bay Tuncay Özkan anlamadığım girişimler içine girmişti. Hani hatırlarsınız “sağ ve sol partileri birleştirelim” çabaları. Anlamadığımız neden tek bir sol (ya da sağ) partisi adı altında oluşturulmadı bu birleştirme girişimi de, neden sağ ve sol partilerini birleştirmeye çalıştı? En azından duruşu net olurdu. Örneğin ötesinden de biliniyor ki, Mehmet Ağar kontra biridir ve Fetullah'a yakındır ve -hoca efendi- istedi diye de (duyduğumuz) Anavatan Partisi ile olan birleşmeyi bozanın da DP (DYP) olduğudur.

Diğer bir konuysa 22 Temmuz seçimlerinde Hulki Cevizoğlu'nun Ankara'dan bağımsız aday olması konusu. Şimdi birçok kişi ağız birliği edercesine şunu diyebilir: “Cevizoğlu anti-ABD'ci ve anti-AB'ci partiler olmadığı için bağımsız aday olmuştur.” Öyleyse Tuncay Özkan neden sol ve sağ partileri birleştirmeye çalıştı? Birleştirmeye çalıştığı partiler Amerika ve Avrupa Birliği karşıtı mı? En önemlisi (tanık olduğumuz) kanaltürk’te Cüneyt Arcayürek'le yapmış olduğu ve canlı olarak yayımlanan “Politika Durağı” programında telefonla yayına bağlanan bir konuğun Cevizoğlu'nun adaylığıyla ilgili sorusuna cevap vermesi gerekirken, sunduğu programı canlı yayında kesen biri var karşımızda! Sözüm ona sansüre karşı olan kanaltürk'te mi sansürü eleştirirken sansür uyguluyor sorusunu aklımıza getirmiş bulunmaktadır? (Tırnak içinde bizkackisiyiz. com’da şoven-faşist-kafatasçı hatta ırkçıların yazışmalarına tanıklık edenlerde bir hayli yüksek olduğunu platform üyeliğini sildirenlerin de bir hayli çok olduğunu buradan da belirtelim.) Emperyalizmin yine o bildik oyunlarıyla karşı karşıyayız. Oysa CIA'nin kırmızıçizgileri yıllar önce Maraş'ta, Çorum'da, Tokat'ta, Erzincan'da, Sivas'ta ve Gazi Mahallesi'nde deşifre edilmesine rağmen, uyuyanlar ve uyuduğu yerden bu oyunların istikrarlı sürdürücüleri bulunmakta.

Bu ülkede 1990'lardan itibaren (biz bu ülkeyi böldürtmeyiz) diyenler çıktığından beridir (bu ülkenin bölünebileceğinin) bunun artık zor ve imkânsız olmadığını ve kendilerini her zaman “Türk” Ülkücüleri tanımlayan kişiler oldukça da karşıtlarının olacağını biliyoruz. Kim mi onlar? Tabi ki “Türk” ülkücülerinin bize kazandırdığı “Kürt” ülkücüleri!

Zira “milliyetçiliği” etnik olarak algılayan bu toplum, sokakta, kendi mahallesinde (Maraş'ta olduğu gibi) oranın buranın kapısına bir çarpı atıp linçler yapılırsa, bunun hesabını nasıl verecek halka, halka kurşun sıkılma noktasına gidilirse Tuncay Özkan nereli ve neci olacak merak etmiyor değilim!

Bugün terörün mucidinin kapitalizm olduğunu çok iyi bilmekteyiz, dolayısıyla emperyalizm oldukça özellikle de sınıf savaşımların söz konusu olduğu sürece emperyalizm yeni argümanlarla saldıracaktır ezilen halklara. Dolayısıyla biliniyor ki, bir hayvanların bir de otların ideolojisi yok. Dolayısıyla emperyalizm son çeyrek yıldır, sınıf savaşımları mücadelesini bertaraf etmek için ideolojisizliği ön plana çıkarıyor. Oysa ideolojiler bitti diyenler yine bir hınzırlıkla gidip, bitti dediği o ideolojilere sarılıyorlar ki, buda ideolojisizliğin ideolojisi oluyor. Ulus devlet modelini yok edenlerde bu tür vb. emperyalizmin ideologlarından oluşuyor. 

Örneğin Hard ve Negri'nin İmparatorluk kitabına bakınız, bunu orada görmek mümkündür.. 16. yüzyıl kralların soytarılarından sonra 21. yüzyıl kapitalizmin alan soytarılarına. İnanın Cervantes'in Donkişot'u yel değirmenlerine saldırırken bunlardan daha şereflidir! Örneğin Efendi adlı kitabın önce MİT tarafından Tuncay Özkan’a getirildiği, kabul etmediğinden olsa gerek bu teklifin Soner Yalçın'a götürüldüğünü biliyor musunuz? 

Biliniyor ki, Doğan Yayınları'ndan çıkan Efendi adlı kitap iki cilt çıktı ve burjuva medya sayesinde promosyonlarla satış rekorları kırdı. Burada da Tuncay Özkan’ın kendi adına baskı yapmış kitapları “bir ekip tarafından mı yazılıyor sorusunu akla getiriyor.” Bu bir dönemler burjuva basının eklerinde Hitler'in Kavgam kitabının çok satılıyor denmesi gibi bir şey sanırım, adı gecen gazetelerde o dönem ön sütundan bolca reklamının yapılmış olmasaydı. Oysa o dönem İstanbul'da birçok saygın yayımcıyla özellikle gidip görüşmüş ve de sorduğumuzda işin hiçte öyle olmadığını öğrenmiş olduk.

Cevabı şu olmuştu yayımcıların: “Hayır efendim. Ne alaka. Elimizde yıllardır bir tane var onu da bu reklam sayesinde sattık.” Anlayacağınız burjuva medyamız ne edip-edip Hitler'in Kavgam kitabını yeni baskılar yaptırarak satırdı. Yiyenler yedi, bunu yemeyenlerse direniyor halen. Öyle ki, o yiyenler işi abartıp Hitler'i, Che Guevara'yla bir tutanlarda olmadı değil. (Ek: AKP’nin kapatılması konusu gündeme gelir gelmez Zaman gazetesinin köşe yazarları Che Guevara’yı darbeci ve katil ilan ettiler.) Şimdiyse gardıroplu-gardorapsız Atatürkçülerimiz en son Tuncay Özkan’ın platformuyla ve sivil toplum dernekleriyle birlikte oluşturulan Cumhuriyet mitinglerinde göründüler. Sonrası malum AKP %47'lerde oy patlamasıyla güç kaybetmeden yoluna devam ediyor. Ve maalesef kimse bu sonuçları doğru-dürüst sorgulama ihtiyacı duymadı.

İşin özeti şu: Ne Türkiye de bağımsızlık mücadelesinin ne de yoksul Kürt halklarının sonu bu olmamalıdır. Nedenine gelince etnik milliyetçilik toplumları çürütüyor ve son sözü özlü bir sözle bitirelim.

Hünkâr Hacı Bektaş-î Veli’mizin de dediği gibi: "Âlimin ve olgunların sohbetleri cahillerin ibadetinden daha faydalıdır."

Not: Şimdilerdeyse bizkackisiyiz’de aidatlı üyelik sistemi getirtmiş ve kanal çalışanları destek olsun diye maaş almıyorlarmış.

Not 2: Tuncay Özkan CHP’nin yakında gerçekleşecek olan kurultayını bekliyormuş, Deniz Baykal kazanır da CHP MYK’sını adam gibi yenilemeseymiş bir parti kuracakmış.

Çağdaş tövbekarların ideolojisi: Halkın Fedaileri

İran’da 1953 darbesinden sonra yasaklanan ve bu yüzden etkinliğini yeraltında sürdüren 1953 darbesiyle birlikte Dr. Musaddık'ın ulusal demokratik hükümetinin düşmesinden sonra iktidarı alan Muhammed Rıza Şah, İranlı liberallere karşı baskı ve katliam politikası uyguladı. İranlı özgürlük savaşçılarının çoğunluğunu içinde barındıran iki önemli politik örgüt olan Tudeh Partisi ve İran Ulusal Cephesi'ni hedef alan Şah'ın baskıcı politikası, İran örgütlü muhalefetini parçalamakta başarılı oldu. Ama yine de, muhalefetin sesi 1960'ların başlarında diktatörlüğe karşı bir kez daha yükseldi.

Entelektüel çevreler bu dönemde politik etkinliklerin merkezi oldu. İranlı öğrenciler, 1950 ve 1960'lar boyunca, özellikle de Küba ve Vietnam gibi üçüncü dünya ülkelerinde yaygınlaşan devrimci kurtuluş hareketlerine derin bir yakınlık duydular. Bağımsızlık, demokrasi, toplumsal ilerleme ve sosyalizm, İran öğrenci hareketinin ekseniydi. Güçlü ve deneyimli öncü bir örgütün yokluğundan kaynaklanan politik boşluğun üstesinden nasıl gelineceği tartışması ise gündemin ana başlığını oluşturuyordu.

1979’a kadar Şah rejimine karşı, ‘79’den sonra Şah Rıza Pehlevi'nin arkasından kurulan İran İslam Devleti’ne karşı savaşım yürütmüş olan örgütlenmeydi.